Αμπέλι μου πλατύφυλλο και κοντοκλαδεμένο,
δέσε σταφύλια κόκκινα, να μπω να σε τρυγήσω
να κάμω αθάνατο κρασί, μοσχοβολιά γεμάτο.
Μες στα κατώγεια τα βαθιά σα μόσχο να το κρύψω,
να το φυλάξω ολάκερες χρονιές, ακέριους μήνες,
ώσπου να ’ρθει μια άνοιξη, να ’ρθει ένα καλοκαίρι
να γύρει από την μακρινή την ξενιτιά ο καλός μου.
Να κατέβω μες στην αυλή να πιάσω τ’ άλογο μου
Να το φιλήσω αγκαλιαστά στα μάτια και το στόμα
Να το κεράσω, αμπέλι μου, τ’ αθάνατο κρασί σου,
της ξενιτιάς τα βάσανα να παν’ να τα ξεχάσει…
Αμπέλι μου πλατύφυλλο και κοντοκλαδεμένο,
Για δεν ανθείς, για δεν καρπείς, σταφύλια για δεν κάνεις;
Εχάλασες, παλιάμπελο, κι εγώ θα σε πουλήσω.
-Μη με πουλάς αφέντη μου, και μη με κάνεις γρόσια,
μον’ βάλε νιους και σκάψε με, γέρους και κλάδεψέ με,
βάλε κορίτσια ανύπαντρα να με κορφολογήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου